دکتر رفیعی سخنان خود را با این موضوع آغاز کردند که بهتر است بین روانشناسي فرهنگي، بومي و ديني تمایز قائل شویم. اين سه مورد لزوما از يك حوزه نیستند ، هر چند ممکن است در مواردی با یکدیگر اشتراکاتی داشته باشند. ایشان پس از بیان تمایزات این سه نوع روانشناسی، به تاریخچه ایجاد روانشناسی بومی در سال 1970 میلادی پرداخته و علل شکل گیری روان شناسی بومی را در مناطق مختلف جهان شرح دادند.
وی در ادامه به بحث لزوم بومی سازی روانشناسی ایرانی اسلامی در ایران پرداختند و بیان کردند که: روانشناسي بومي تعبيري است كه به تازگی وارد ادبيات علمي كشور شده است. که باید در ابتدا در رابطه با تمايز روانشناسي بومي و روانشناسي فرهنگي و تمایز آن دو با روانشناسی اسلامی جلسات و نشستهای علمی برگزار كنيم تا انديشمندان اين موضوع را مورد بحث و بررسي قرار داده و دچار اشتباهی که درباره ورود خود روانشناسی به ایران شده ایم در مورد روانشناسی بومی نشویم.
ایشان درباره چرایی گرایش به روانشناسی غربی اشاراتی داشتند. و یکی از مهمترین دلیل هایی را که در خصوص این گرایش برشمردند مساله رشد پدیده فرهنگ درمانگرانه است. و بیان نمودند که: 30 سال پيش در ايران روانشناسي غربي غلبه نداشت. در آن موقع روانشناسي بومي هم نداشتيم. پس دلیل غلبه روان شناسی غربی صرفاً بخاطر نداشتن روان شناسی بومي نیست، و فرهنگ درمانگرانه یعنی القای این نیاز به تک تک افراد جامعه که «تو نیازمند درمان هستی!» در فرهنگ درمانگرانه ما دائم بايد خودمان را رصد كنیم و مواظب باشیم که بیمار نشویم، مردم منتظر مي‌شوند كسي به نام «روانشناس» را بيابند و بگویند «آقای دکتر من تحمل شنیدنش رو دارم به من بگید من چه اختلالی پیدا کرده‌ام، همسرم مبتلا به چه اختلالیه، فرزندم چی؟!». اين وضعيت در واقع به دليل نگراني هاي عميقي است كه ما ابتدا در جان مردم انداخته‌ايم.
وی در ادامه افزود متاسفانه در جامعه امروز ايراني، ما تا مي‌گوييم روانشناسي، ذهن‌ها فقط به بحث درمان و روانشناسي باليني و درمان اختلالات سوق می‌یابد در حالیکه در روانشناسی بیش از پنجاه شاخه وجود دارد، و اگر كسي به‌عنوان روانشناس معرفي مي شود، همه انتظار دارند كه مشكلات امروزي شان را كه با فرزند و يا همسرشان دارند، مطرح کرده وجواب بگيرند ایشان در ادامه به لزوم مساله خود انتقادی از روانشناسی موجود و دلائل آن پرداختند.
دکتر رفیعیِ هنر در خصوص موضوع روان شناسی بومی راهکارهای ذیل را بیان کردند:
1-آسيب شناسي در مقام عمل
2-ایجاد جنبش نقد علمي
3-ایجاد جنبش شناسايي آثار علمي بومی و پیشینیان
4- شناسايي و نو سازي كلان سازه هاي علمي
متن کامل این مصاحبه در پژوهشنامه افق مکث منتشر خواهد شد.
