أَمَّا بَعْدُ، فإِنَّ العَبْدَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ، وَيَحْزَنُ عَلَی الشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، فَلاَ يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ في نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ، وَلكِنْ إطْفَاءُ بِاطِلٍ أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ. [ْيَكُنْ سُرورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ، وَأَسَفُكَ عَلَی مَا خَلَّفْتَ وَهَمُّكَ فِيَما بَعْدَ الْموْتِ
ترجمه
از نامه های امام عليه السلامبه«عبد الله ابن عباس»،اين نامه بصورت ديگری نيز قبلا آمده است. [1]
اما بعد!بسيار میشود كه انسان از يافتن چيزی كه هرگز از او فوت نمی شد خشنود میگردد(و بعكس)از فوت منفعتی كه هرگز نصيب او نمیگرديد اندوهناك میشود!مواظب باش كه بهترين و برترين چيز نزد تو رسيدن بلذات دنيا و يا انتقام از دشمن نباشد،بلكه بايد بهترين امور نزد تو خاموش كردن آتش باطل و يا زنده كردن حق باشد،تنها به چيزی كه از پيش فرستاده ای خوشحال باش و تاسفت،از آن چيزی كه بجای می گذاری،و بايد تمام هم تومعطوف به جهان پس از مرگ باشد.
توضيحات
[1]نحوه ديگر اين نامه كه شريف رضی فرموده:پيش از اين گذشت همان نامه22 است، مدارك آن نيز در ذيل همان نامه گذشت.
و در اينجا مصادر نهج البلاغه جلد3 ص 461 میافزايد:اين نامه درصفة الصفوة ج 1 ص347 آمده و نيز ابن عساكر در تاريخ دمشق در شرح حال علی(ع)آنرا آورده است.