نامه(52)
ومن كتاب له عليه السلام
إلى أمراء البلاد في معنى الصلاة
أَمَّا بَعْدُ، فَصَلُّوا بَالنَّاسِ الظُّهْرَ [حَتَّى]تَفِيءَالشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ وَصَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَالشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ. وَصَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يُفْطِرُ الصَّائِمُ، وَيَدْفَعُ الْحَاجُّ وَصَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يَتَوَارَى الشَّفَقُ إِلَى ثُلُثِ اللَّيْلِ. وَصَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ والرَّجُلُ يَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ. وَصَلُّوا بِهِمْ صَلاَةَ أَضْعَفِهِمْ وَلاَ تَكُونُوا فَتَّانِينَ
ترجمه
از نامه هاى امام عليه السلام به فرمانداران شهرها درباره معنى نماز[1]
اما بعد!«نماز ظهر»را تا هنگامى كه خورشيد به اندازه طول خوابگاه گوسفندى(از نصف النهار) گذشته باشد با مردم بخوانيد.و«نماز عصر»راهنگامى برايشان بجا آوريد كه خورشيد هنوز كاملا زنده و قسمتى از روز باقى است،بگونه اى كه مى توان تا غروب دو فرسخ راه را طى كرد. «نماز مغرب»را برايشان موقعى انجام دهيد كه روزه دار افطار مىكند و حاجى از عرفات(بهجانب مشعر الحرام و از آنجا)بسوى منى حركت مى نمايد.و«نماز عشاء»رااز هنگامى كه شفق پنهان مىگردد تا يك ثلث از شب با آنان انجام دهيد.
(و اما)«نماز صبح»را وقتى بايد بر ايشان بخوانيد كه شخص مىتواند صورت رفيقش را ببيند و او را بشناسد(اما چگونگى نماز جماعت در زود خواندن ويا طول دادن آن)بايد مانند نمازى باشد كه ناتوان ترين مامومين مىتواند بخواندو هرگز فتنه گر مباشيد(كه با طول دادن نماز و دعاهاى آن افراد را بفريبيد).
توضيحات
[1]اين نامه را ابو منصور ثعالبى كه معاصر مرحوم شريف رضى بوده در باب سوم كتاب الاعجاز و الايجاز ص33 آورده،روايت ثعالبى از آنچه شريف رضى دراينجا آورده جملاتى بيشتر دارد.
(مصادر نهج البلاغه ج3 ص 390)
