ترجمه : امام علي(ع) در نهجالبلاغه ميفرمايد: ... و بايد كه محبوبترين كارها در نزد تو ، كارهايی باشد كه با ميانه روی سازگارتر بود و با عدالت دمسازتر و خشنودی رعيت را در پی داشته باشد زيرا خشم تودههای مردم ، خشنودی نزديكان را زير پای بسپرد و حال آن كه خشم نزديكان، اگر توده های مردم از تو خشنود باشند ، ناچيز گردد . خواص و نزديكان كسانی هستند كه به هنگام فراخی و آسايش بر دوش حاکم باری گرانند و چون حادثه ای پيش آيد كم تر از هر كس به ياريش برخيزند و خوش ندارند كه به انصاف درباره آنان قضاوت شود . اينان همه چيز را به اصرار از والی می طلبند و اگر عطايی يابند ، كم تر از همه سپاس می گويند و اگر به آنان ندهند ، ديرتر از ديگران پوزش می پذيرند . در برابر سختيهای روزگار ، شكيباييشان بس اندك است . اما ستون دين و انبوهی مسلمانان و ساز و برگ در برابر دشمنان ، عامه مردم هستند ، پس ، بايد توجه تو به آنان بيشتر و ميل تو به ايشان افزونتر باشد .
امام خمینی(ره) : هر روزی برای مملكت مشكل پيدا میشود، حلّالش خود مردم [باشند] الآن اين مشكلی برای كشور ما پيدا شده، خوب مردم دارند كمك میكنند. حلّالش خود اين مردم هستند. اين پشتيبانيهای عظيمی كه مردم میكنند، و آن حضوری كه خودشان دارند و خودشان هست. از خودشان میدانند همه چيز را. ارتش را از خودشان میدانند. همه چيز را از خودشان میدانند. اين بايد حفظ بشود تا حفظ بشويم. تا كشورتان حفظ بشود.
(صحيفه امام، ج13، ص: 388)
امام خامنه ای : هرچه كردند و هرچه شد، مردم كردند. امام بزرگوار هم متكی به همين آحاد و نفوس مؤمنهی مردم بود. مسؤولان كشور - خدمتگزارانی كه بودهاند و هستند - قدرتشان، جرأتشان، توان معنوی و روحیِ مقابلهشان با تهديدها و مبارزطلبيهای استكبار و قدرتهای شيطانی، به پشتوانه و پشتيبانی همين ملت است. اتصال نظام، دولت، حكومت و مسؤولان با مردم، يكی از همان نعمتهای معجزهآسای الهی است.
(سخنرانی در ديدار با فضلا، طلاب و اقشار مختلف مردم قم، به مناسبت سالگرد قيام نوزدهم ديماه 19/10/70)
تکیه بر پشتوانه های مردمی
آیه شریفه : وَيَا قَوْم مَنْ يَنْصُرنِي مِنْ اللَّه إِنْ طَرَدْتهمْ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (سوره مبارکه هود ، آیه 30)
ترجمه : ای قوم من ، اگر آن ها (توده مردم مومن) را از نزد خود برانم ، چه کسی مرا از عقوبت الهی مصون خواهد داشت ، آیا توجه نمی کنید (که کار من در اعتماد داشتن به مردم دست است؟).
روایت : قال علی (ع): ... وَ لْيَكُنْ أَحَبَّ اَلْأُمُورِ إِلَيْكَ أَوْسَطُهَا فِي اَلْحَقِّ وَ أَعَمُّهَا فِي اَلْعَدْلِ وَ أَجْمَعُهَا لِرِضَى اَلرَّعِيَّةِ فَإِنَّ سُخْطَ اَلْعَامَّةِ يُجْحِفُ بِرِضَى اَلْخَاصَّةِ وَ إِنَّ سُخْطَ اَلْخَاصَّةِ يُغْتَفَرُ مَعَ رِضَى اَلْعَامَّةِ وَ لَيْسَ أَحَدٌ مِنَ اَلرَّعِيَّةِ أَثْقَلَ عَلَى اَلْوَالِي مَئُونَةً فِي اَلرَّخَاءِ وَ أَقَلَّ مَعُونَةً لَهُ فِي اَلْبَلاَءِ وَ أَكْرَهَ لِلْإِنْصَافِ وَ أَسْأَلَ بِالْإِلْحَافِ وَ أَقَلَّ شُكْراً عِنْدَ اَلْإِعْطَاءِ وَ أَبْطَأَ عُذْراً عِنْدَ اَلْمَنْعِ وَ أَضْعَفَ صَبْراً عِنْدَ مُلِمَّاتِ اَلدَّهْرِ مِنْ أَهْلِ اَلْخَاصَّةِ وَ إِنَّمَا عِمَادُ اَلدِّينِ وَ جِمَاعُ اَلْمُسْلِمِينَ وَ اَلْعُدَّةُ لِلْأَعْدَاءِ اَلْعَامَّةُ مِنَ اَلْأُمَّةِ فَلْيَكُنْ صِغْوُكَ لَهُمْ وَ مَيْلُكَ مَعَهُمْ. (نهج البلاغه ، نامه ى 53 )