خودنمایی به شکل نامناسب: تمایل به خودنمایی ذاتا امری منفی نیست. و بلکه نیازی فطری بوده و از درون انسان می جوشد و نمی توان آن را از بین برد. اما تحول زمانه ما، سبب شده این نیاز به شکلی کاملا نامناسب، ارضاء شود. اگر روزگاری افراد با خلق اثر هنری، کسب تخصص و ... این میل فطری را پاسخ می دادند، امروزه با گسترش شبکه های اجتماعی این نیاز به شکلی بسیار مبتذل پاسخ داده می شود. از گسترش چالش های بی محتوا (مثل چالش آب سرد و مانکن و ...) تا سلفی گرفتن که بعضی افراد حاضرند در بدترین موقعیت ها نیز به آن مشغول شوند؛ و با انتشار سلفی در فضای مجازی و ... خودی نشان دهند. طبیعتا این رویه ضمن سطحی کردن انسان ها، سبب پایمال شدن استعدادهای ذاتی دیگر در انسان می شود. و طبیعتا نباید توقع داشت با دو توصیه ساده، این معضل درمان شود. و در ماجرای مزبور می توان با برجسته کردن نوع دوستی و ... تا حدودی به درمان آن پرداخت.
هیجان طلبی: بخشی از جمعیت انبوهی که در اطراف برج فروریخته پلاسکو جمع شده بودند، افرادی بودند که به دنبال خبر گیری از وضعیت نزدیکان خویش یا بررسی اموال خویش بوده اند، و بخش دیگر نیز همان ها بودند که دنبال سلفی گرفتن و خودنمایی به محل حادثه رفته بودند. اما حجم انبوهی وجود داشتند که دغدغه حادثه آنها را به آنجا نکشانده بود و دوربینی هم در دست نداشتند. این جماعت نشان دهنده نیاز انباشته شده دیگری هستند که جامعه شکل گرفته است. خستگی از روزمرگی زندگی سبب شده، حادثه برای ما نوعی از جذابیت را به دنبال داشته باشد. و طبیعتا یک نواختی زندگی که متعاقب مدرنیته به جامعه راه یافته، با طبع انسان سازگار نیست. و باید فکری برای درمان این نیاز متراکم شده کرد. و الا باید حضور آسیب رسان توده ها در ماجراهای مختلف را امری کاملا متوقع در نظر داشت.
سیاست زدگی: سالهاست که دعواهای جناحی، به شکل غیر معقولی در جامعه ما تعقیب می شود. و جناح های سیاسی از هر فرصتی برای لجن مال کردن طرف مقابل استفاده می کنند. و این رویه که در سالهای اخیر سرعت شتابان تری گرفته، در حال نابود کردن سرمایه های اجتماعی است. قطعا نابودی سرمایه های اجتماعی امری نیست که آسیب آن به یک جناح و حتی به یک ساختار سیاسی محدود شود. و دامن زدن به تعارض ها و انشقاق ها، به تمام ارکان جامعه آسیب می رساند. درمان این معضل نیز به صرف توصیه امکان ندارد. هر چند می توان با بهره گیری از موج های ایجاد شده تا حدودی به درمان آن پرداخت. اما قطعا منفعت طلبی جریان ها، مانع حل این مشکل می شود و به نظر می رسد باید فکری به حال ساختارمند کردن و منضبط کردن رقابت های سیاسی داشت. و ضوابطی تدوین شود که بتواند مصالح کلی جامعه را مصون از دعواهای بچه گانه گروه ها قرار دهد.
در کنار این معضلات فرهنگی و اجتماعی، برخی از موضوعات نیز می تواند مورد تامل قرار گیرد.
به عنوان نمونه سیاست گذاری رسانه ملی به چه شکلی انجام می شود؟ آیا رسانه ملی ضابطه ای برای مشخص کردن حد و اندازه توجه به یک ماجرا دارد؟
اگر چه دوران انحصار رسانه ای پشت سر گذاشته شده است و رسانه ملی در همه ابعاد تعیین کننده نیست، اما قطعا حجم بسیار بالای توجه رسانه ملی به حادثه مزبور، کارکردهای جامعه در چند روز متوالی را تحت تاثیر قرار می دهد. و حجم بالایی از اندوه را در جامعه منتشر می کند. آیا به عواقب این امر اندیشیده شده است یا آنکه بی برنامگی در این گونه مسائل، آینده چالش های جدیدی در پیش رو خواهد نهاد؟؟!!
پلاسکو و فرهنگ
ماجرای تخریب برج پلاسکو، که مرزهای ایران را درنوردید و توجهات جهانی را به خود معطوف کرد، موضوع سخنان بسیاری قرار گرفته و از زوایای متعددی به آن توجه شده است. این توجهات فرصت مغتنمی برای شناسایی بعضی از معضلات فرهنگی است. و می توان از پتانسیل این حجم توجه، در جهت درمان بعضی از معضلات استفاده نمود. که در ادامه به مواردی از آن اشاره می شود.
