در روزگاری به سر می‌بریم که اگر دستگاه‌ها و چهره‌های فرهنگی، آن‌قدر همراهی با رهبر انقلاب نشان دهند که سخنان ایشان را در حد شعار تکرار کنند، باید شادمان بوده و توقعی برای تأمل، تعمیق، و بسط اندیشه رهبر در نظام فرهنگی جامعه نداشته باشیم! البته اگر این اعتراض با هیاهوی "ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند" خفه نگردد! گویی گریه‌های کوفیان را فراموش کرده‌ایم که باید با نهیبی شکسته شود "پس چه کس ما را کشت."
و واقعیت ماجرا این است که در بسیاری از عرصه‌ها، بسان قوم بنی‌اسرائیل نشسته‌ایم و به رهبر می‌گوییم تو و خدایت بروید و بجنگید ما همین‌جا نشسته‌ایم!
تعارفات را کنار بگذاریم، و بنگریم چقدر از مطالبات فرهنگی و فکری رهبر انقلاب بر زمین‌مانده است؟ از به صحنه نیامدن در بحث کرسی‌های آزاداندیشی که بگذریم در چند ماجرا رهبر انقلاب را به اول صف فرستاده‌ایم و همه‌چیز را بر دوش او نهاده‌ایم! آیا لازم است حتماً رهبر انقلاب به شکل مصداقی در وقایع مختلف فرهنگی ورود نماید و بعد هم در چند نوبت دیگر تلاش کند به اعتراضات جواب دهد و استدلال‌های نکته راهبردی خود را خویشتن اعلام نماید؟ پس وظیفه دستگاه ها، نهادها و مؤسسات گسترده فرهنگی چه می‌شود؟
اما حال سخن از داعش است، گروهی که خود را دارای نهایت قساوت نشان داد و هراس‌ها آفرید و توانست در مدت کوتاهی جهان را مشغول خود سازد و حجم وسیعی از دو کشور بزرگ را به اشغال خویش درآورد؛ و دلارهای سعودی و خباثت‌های استکباری و ... چنان در پشت سرش بود که بنا گذاشته بودند سی سال در منطقه بماند و نقشه منطقه را عوض کند؛ و اکنون که در صبح پیروزی بر داعش قرار داریم، از منظر جامعه گویی اتفاق مهمی نیز رخ نداده است!
مردمی که برای مرحله اول توافق هسته‌ای به کوچه و خیابان آمدند و جشن و پایکوبی نمودند و بوق ماشین‌ها را به صدا درآوردند، گویی این ماجرا برایشان چندان مهم نبوده است. البته حق هم دارند! چون آن زمانی که رهبر فرمودند: اگر این‌ها (شهدای حرم) مبارزه نمی‌کردند، ... ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و بقیه‌ی استان‌ها با این‌ها می‌جنگیدیم (5 بهمن 1394) برخی که تعارف نداشتند، می‌گفتند داعش چه ربطی به همدان دارد! و درکی از سرعت رشد و گسترش تصرفات داعش نداشتند و باور نمی‌کردند که این ماجرا می‌تواند به ما نیز مرتبط باشد؛ و داعش نهایتاً مرگی بود که قرار بود یقه همسایه را بگیرد! و کسی هم برای جامعه نکته رهبر را تبیین نمی‌کرد، نهایتاً تکرارش کردند؛ و شاید خود ایشان باید جلسه‌ای اختصاص می‌داد و دلایل سخن خویش را برای جامعه تبیین می‌کرد.
و حالا نیز در نقطه پایان داعش رهبر از کار فرهنگی بصیرت افزا سخن می‌گویند! بصیرتی که ضعف آن را می‌توان در عدم جشن مردمی برای پایان داعش مشاهده نمود.
البته می‌توان دلایلی برای توجیه عدم جشن مردمی برشمرد. برخی از انقلابی‌ها، درگیر ماجرای زلزله هستند و اولویتشان کمک‌رسانی به مردم مصیب دیده کرمانشاه می‌باشد. برخی اصلاً روحیه جشن و پایکوبی ندارند و شادی‌شان را این‌گونه ابزار نمی‌کنند. برخی کمی از احساسات خود را در فضای مجازی بروز داده‌اند.
همچنین افول تدریجی داعش و ناگهانی نبودن خبر اضمحلال داعش هم از هیجان و شادی نسبت به خبر کاسته است.
اما روی دیگر سکه را هم باید دید. برخی آن‌چنان غرق مسائل شخصی و مادی شده‌اند که چیز دیگری برایشان ارزش ندارد. برخی یاد گرفته‌اند در مسیری خلاف مسیر حکومت بروند و هر چه صداوسیما به آن حساس بود را رها کنند. برخی شعار صدور انقلاب و حمایت از مستضعفین را از همان ابتدا غلط می‌بینند؛ و ظاهراً این بخش دیگر جامعه، بخش قابل توجهی را تشکیل می‌دهد که باید مخاطب همان فعالیت فرهنگی بصیرت افزا باشند. اگر کسی به هوش باشد و راه نمایی رهبر انقلاب را درک کند.
فتح خرمشهر، بدون جشن و شیرینی
یادداشتی از وحید نجفی-پژوهشگر موسسه مطالعاتی صراط مبین
تأکید می‌کنم که از کید دشمن غفلت نشود. آن‌هایی که با سرمایه‌گذاری سنگین این توطئه‌ی شوم را تدارک دیده بودند آرام نخواهند نشست، ... حفظ انگیزه، حفظ هوشیاری، حفظ وحدت، زدودن هر پسماند خطرناک، کار فرهنگی بصیرت افزا و خلاصه، آمادگی‌های همه‌جانبه نباید فراموش شود.(حضرت آیت‌الله خامنه‌ای 30 آبان 1396 در پاسخ به نامه سردار سلیمانی و اعلام پیروزی بر داعش)
