ذكره سعيد بن يحيی الاَموي في كتاب المغازي فَإِنَّ النَّاسَ قَدْ تَغَيَّرَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ عَنْ كَثِيرٍ مِنْ حَظِّهِمْ، فَمَالُوا مَعَ الدُّنْيَا، وَنَطَقُوا بِالْهَوی، وَإِنِّي نَزَلْتُ مِنْ هذَا الاََْمْزِ مَنْزِلاً مُعْجِباً اجْتَمَعَ بِهِ أَقْوَامٌ أَعْجَبَتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ، فإنِّي أُدَاوِي مِنْهُمْ قَرْحاًأَخَافُ أَنْ يَكُونَ عَلَقاً وَلَيْسَ رَجُلٌ ـ فَاعْلَمْ ـ أَحْرَصَ عَلَی جَمَاعَةِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ ـ صَلَّی اللهُ عَلَيْهِ [وَآلِهِج وَسَلَّمَ ـ وَأُلْفَتِهَا مِنِّي،
أَبْتَغِي بِذلِكَ حُسْنَ الثَّوَابِ، وَكَرَمَ الْمَآبِ وَسَأَفِي بِالَّذِي وَأيْتُعَلَی نَفْسِي، وَإِنْ تَغَيَّرْتَ عَنْ صَالِحِ مَا فَارَقْتَنِي عَلَيْهِ، فَإِنَّ الشَّقِيَّ مَنْ حُرِمَ نَفْعَ مَا أُوتِيَ مِنَ الْعَقْلِ وَالتَّجْرِبَةِ، وَإِنِّي لاَََعْبَدُأَنْ يَقُولَ قَائِلٌ بِبَاطِلٍ،أَنْ أُفْسِدَ أَمْراً قَدْ أَصْلَحَهُ اللهُ، فَدَعْ مَا لاَ تَعْرِفُ، فَإِنَّ شِرَارَ النَّاسِ طَائِرُونَ إِلَيْكَ بِأَقَاويِلِ السُّوءِ، وَالسَّلاَمُ.

ترجمه

از نامه‏ های امام عليه السلام ‏به ابو موسی اشعری در جواب نامه او درباره حكمين.

اين نامه را«سعيد ابن يحيی اموی‏»در كتاب‏«المغازی‏»آورده است.
بسياری از مردم از بهره زيادی كه ممكن بود(در اثر تهذيب نفس درآخرت نصيب آنها گردد) باز ماندند.به دنيا روی آوردند،و از سر هوای نفس‏ سخن گفتند،و اين كار باعث تعجب من گرديده كه اقوامی خود پسند در آن گرد آمده ‏اند من می‏خواهم زخم درون آنهارا مداوا كنم چرا كه می‏ترسم مزمن و غير قابل علاج گردد(ولی آنها مانع می‏شوند)
بدان!كه هيچ كس نيست كه نسبت‏ به وحدت و اتحاد امت محمد صلی الله عليه و آله و سلم‏ از من حريص تر و انسش به آن از من بيشتر باشد.من در اين كار پاداش نيك وسرانجام شايسته را از خدا می‏طلبم.و به آنچه تعهد كرده ‏ام وفا دارم،هر چند تو از آن شايستگی كه به هنگام رفتن از نزد من داشتی،تغيير پيدا كرده باشی.
بدبخت كسی است كه از عقل و تجربه ‏ای كه نصيب او شده محروم ماند،و من از اينكه كسی سخن بيهوده گويد متنفرم.و از اينكه كاری را كه خدا آنرا اصلاح كرده بر هم زنم بيزارم،آنچه را نمی‏دانی رها كن زيرا كه اشرار مردم ‏شايعات زشت و سخنان نادرست(درباره من)از گوشه و كنار به تو می‏رسانند.و السلام