أَمَّا بَعْدُ، فإِنَّ العَبْدَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ، وَيَحْزَنُ عَلَی الشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، فَلاَ يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ في نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ، وَلكِنْ إطْفَاءُ بِاطِلٍ أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ. [ْيَكُنْ سُرورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ، وَأَسَفُكَ عَلَی مَا خَلَّفْتَ وَهَمُّكَ فِيَما بَعْدَ الْموْتِ

ترجمه

از نامه‏ های امام عليه السلام‏به‏«عبد الله ابن عباس‏»،اين نامه بصورت ديگری نيز قبلا آمده است. [1]

اما بعد!بسيار می‏شود كه انسان از يافتن چيزی كه هرگز از او فوت ‏نمی‏ شد خشنود می‏گردد(و بعكس)از فوت منفعتی كه هرگز نصيب او نمی‏گرديد اندوهناك می‏شود!مواظب باش كه بهترين و برترين چيز نزد تو رسيدن بلذات ‏دنيا و يا انتقام از دشمن نباشد،بلكه بايد بهترين امور نزد تو خاموش كردن‏ آتش باطل و يا زنده كردن حق باشد،تنها به چيزی كه از پيش فرستاده ای‏ خوشحال باش و تاسفت،از آن چيزی كه بجای می‏ گذاری،و بايد تمام هم تومعطوف به جهان پس از مرگ باشد.

توضيحات

[1]نحوه ديگر اين نامه كه شريف رضی فرموده:پيش از اين گذشت همان نامه‏22 است، مدارك آن نيز در ذيل همان نامه گذشت.
و در اينجا مصادر نهج البلاغه جلد3 ص 461 می‏افزايد:اين نامه درصفة الصفوة ج 1 ص‏347 آمده و نيز ابن عساكر در تاريخ دمشق در شرح حال‏ علی(ع)آنرا آورده است.