قاله قُبَيْلَ موته لمّا ضربه ابن ملجم علی سبيل الوصية

وَصِيَّتِي لَكُمْ: أَنْ لاَ تُشْرِكُوا بِاللهِ شَيْئاً، وَمُحَمَّدٌ صلی الله عليه وآله فَلاَ تُضَيِّعُوا سُنَّتَهُ، أَقِيمُوا هذَيْنِ الْعَمُودَينِ، وَخَلاَ كُمْ ذَمٌّ
أَنَا بالاََْمْسِ صَاحِبُكُمْ، وَالْيَوْمَ عِبْرَةٌ لَكُمْ، وَغَداً مُفَارِقُكُمْ، إِنْ أَبْقَ فَأَنَا وَلِيُّ دَمِي، وَإِنْ أَفْنَ فَالْفَنَاءُ مِيعَادِي، وَإِنْ أَعْفُ فَالْعَفْوُ لِي قُرْبَةٌ، وَهُوَ لَكُمْ حَسَنَةٌ، فَاعْفُوا .
وَاللهِ مَا فَجَأَنِي مِنَ الْمَوْتِ وَارِدٌ كَرِهْتُهُ، وَلاَ طَالِعٌ أَنْكَرْتُهُ، وَمَا كُنْتُ إِلاَّ كَقَارِبٍُاً وَرَدَ، وَطَالِبٍ وَجَدَ، .
وقد مضی بعض هذا الكلام فيما تقدّم من الخطب، إلاّ أنّ فيه هاهنا زيادة أوجبت تكريره

ترجمه

از سخنان امام عليه السلام هنگامی كه‏«ابن ملجم‏»وی را ضربت‏ زد سخنان ذيل را پيش از مرگش بعنوان‏«وصيت‏»فرمود:

وصيت من به شما اين است كه به خدا شرك نورزيد! و سنت[1] محمد(ص)را ضايع مگردانيد، اين دو ستون دين را استوار بر پا داريد،!و اين دو چراغ‏ را روشن نگهداريد، و ديگر از هيچ ملامت و مذمتی نترسيد.
من ديروز همچون شما بودم،امروز باعث عبرت شما و فردا از شما جدا خواهم شد،اگر زنده بمانم خود ولی خون خويشم، و اگر بميرم مرگ‏ ميعاد و قرارگاه من است. اگر عفو كنم،عفو برای من موجب تقرب به خدااست و برای شما نيكی و حسنه است‏ بنابر اين عفو كنيد«آيا دوست نداريد خدا شما را مشمول عفو و آمرزش خويش قرار دهد»؟(سوره‏نور(24)،آيه‏22.)
به خدا سوگند چيزی از نشانه‏ های مرگ،ناگهان به من روی نياورده‏ كه من از آن ناخشنود باشم،و طلايه ‏ای از آن آشكار نشده كه من آن را زشت‏ بشمارم و من نسبت‏ به مرگ همچون كسی هستم كه شب هنگام در جستجوی آب‏ باشد،و ناگهان به آن برسد،و يا همچون كسی كه گمشده خويش را پيداكند،«و آنچه نزد خدا است‏ برای نيكان بهتر است‏».(سوره‏ آل‏ عمران(3)، آيه‏198.)
سيد رضی می‏گويد.قسمتی از اين سخن در گذشته در ضمن خطبه‏ ها(كلام‏149) گذشت ولی به خاطر اضافه‏ ای كه در اينجا بود آن را تكرار كرديم.

توضيحات

[1]مدارك مربوط به اين سخن در ذيل كلام‏149 تحت‏شماره 284 جلد دوم‏صفحه 514 گذشت.