اينروزها حسين (ع) به قتلگاه خويش نزديك مي شود. دين خالص الهي در شرف نابودي است. پوسته اي از آن آنهم به صورت وارونه اسباب ستم دين فروشان دنياطلب قرار گرفته است.
نجات دين چگونه بايد صورت مي گرفت ؟ نه شمشيري به خاطر خدا بلند مي‌شد . نه زباني براي امر به معروف ..... اما... خداوند وعده فرموده است. " ونحن له لحافظون "
و حسين (ع) از اول خلقت براي همين رسالت، انتخاب شده است . اولياي خدا از آدم تا خاتم بر او گريسته اند. و اكنون شنهاي بيابان باصدايي حزن انگيز بر او مويه مي‌كنند.
ريگ هاي تفتيده زمين كربلا ناله مي كنند . تاريخ به كندي گراييده است . لحظات به كندي نفس مي‌كشند . خورشيد از ايستادن بر آسمان شرم دارد . فرات مي خواهد بر زمين فرورود . گويا مي داند كه از آب او كاروان حسين (ع) را نصيبي نيست . ملائك نگران و هراسان به هر سوي گريزانند . آنان را ياراي تحمل اين مصيبت نيست .
اما...امامشيت الهي تعلق گرفته است" ان الله شاء ان يراك قتيلا ". خداوند اراده كرده است كه تورا شهيد ببيند
قلب زمان چون پرنده اي به دام افتاده خود را به ديواره هاي قفس بي‌رحمي مي‌كوبد.
همه چيز گنگ است . ابهام بر تمامي اجزاي عالم سايه افكنده‌است.
حسين (ع) راه خود را طي مي كند . آرام اما مطمئن . حجت را بر همه تمام كرده است . از ميان آنهمه موجود دوپا فقط چند ده نفر به شكل انسان درآمده و به آدميت ملحق مي شوند .
علت چيست ؟ راستي اگر ما بوديم ... بگذريم ....
هنگامي كه حسين (ع) را ظهر عاشورا از اسب سرنگون كردند. سرش را به جفا از قفا بريدند و تن شريفش را زير سم اسبها نهادند . ناله مادرش زهراي اطهر در آسمان پيچيد .
زمان متوقف شد ... تاريخ سر بر ديوار زمان ، سوگواري كرد ... زمين بي قرار شد ....
آسمان به تيرگي گراييد ... آفتاب فروغش را از دست داد و اشك تاريخ از صورت غبار گرفته زمان سرازير گشت. انگار جوهر همه چيز از حركت باز ايستاده بود ...
آري ... آري حقيقت با قرار دادن خويش در زير سم اسبهاي وحشي نفس آدميزاد ، مظلوميت خويش را نمايان ساخت .
وقتي تمام خوبي‌ها در كالبد حسين (ع) تكه پاره شدند ، خلاء بر عالم مستولي گشت .
تمامي جهانيان از احساس خلاء به وحشت گراييدند. به دل تنگي ، بي‌هويتي ، بي‌قراري .
تا اينكه... ناگهان ....قلب تاريخ دوباره شروع به تپيدن كرد . خون بشريت از كربلا جوشيدن گرفت . آري شهيد قلب تاريخ است.
عالم به تكاپو افتاد . گويا همه چيز براي يافتن خوبي هاي از دست رفته تقلا مي‌كردند. تمامي عالم گريان و پشيمان به دنبال حسين (ع) مي‌گشتند.
از همان زمان بود كه مرگ ، لاقيدي و هراس براي هميشه مغلوب شد .
و ازآن زمان به بعد؛
حسين (ع) با مهر كربلاي خويش بر پيشاني مؤمنان بوسه مي زند.
و مؤمنان ، بيرق افتاده حسين (ع) را برداشتند و پيراهن سياه خود كردند.
زنجيرهاي دستان رقيه اش را گشودند و بر شانه هاي خود زدند.
دستان خويش را به ياد دستان علمدار باوفايش بر سينه ها كوفتند.
نماز ظهر عاشوراي خود را به حسين (ع) خويش اقتدا كردند.
به ياد كاروان اسيرانش دسته هاي عزاداري به راه انداختند
و به ياد علي اصغر تشنه لبش آب و شربت به كودكان خود احسان نمودند.
و مادران به ياد رباب حسين (ع) لالايي گفتند تا به كودكان خود شهادت را بياموزند
والسلام
دشتی- هشتم محرم - 8/11/1385
