ایشان در خصوص اینکه چگونه می‌توان افراطی‌گری مذهبی را محدود و بسترهای تعارض شیعه و سنی در ایران را درمان کرد بیان کردند
تاریخ صدر اسلام و فراز و نشیب آن، سرشار است از نمونه‌ها و درمان ها در این مسئله، هم از سیرت رسول‌الله (ص) و هم خلفای راشدین (رض) که هرکدام از آن‌ها در موضوع خاصی از انواع متعدد افراطی‌گری از ساده تا متوسط و شدید قرار می گیرد. ایشان حدود 6 مورد مطرح و بیان کردند که با توجه به این نکات تاریخی می‌توانیم اموری را برای جلوگیری از افراط‌گرایی برشماریم:
خلاصه راهکارها
1- تعاون و همکاری بر محور مشترکات یعنی اقوام، ملل و مذاهب متعهّد در سطح ملّی و فراملی
2- پرهیز از تکفیر و توهین به مقدّسات دیگران و شخصیت‌های تاریخ‌ساز یکدیگر
3- گفتگوی سازنده و جدّی مبتنی بر صداقت و اخلاص نه به صورت نمادین و برای پوشش رسانه‌ای
4- پرهیز از تلاش برای مستبصر قرار دادن پیروان مذاهب دیگر به مذهبی دیگر
5- مشارکت دادن اقوام و پیروان مذاهب به‌طور عادلانه در پست‌ها و مسئولیت‌ها در تمام سطوح مدیریتی، اداری، نظامی، قضایی، دانشگاهی و غیره با استفاده از نخبگان اقوام و مذاهب.
6- قاطعیت مراجع مذهبی در جلوگیری و کنترل عملی مداحان، مبلغین، وعاظ، نویسندگان، دانشگاهیان و غیره از اهانت به مقدّسات دیگران؛ زیرا باز نگه‌داشتن دست و زبان توهین افراد به مقدّسات دیگران نه‌تنها سودی عاید یک جریان خاص نمی‌کند بلکه باعث می‌شود در فضاهای فرهنگی مداحان، مبلغان و وعاظ جای فقهای معظم و مراجع دینی را گرفته و حرف آن‌ها جای حرف مراجع را بگیرد.
7- دورنگه‌داشتن رسانه ملّی و مطبوعات از نشر اکاذیب عامیانه بی‌پایه و اساس و اهانت به مقدّسات اهل سنت؛ زیرا این امر هرچند به تحریک احساسات شیعیان منجر شود اما در طرف مقابل کینه و انزجار ایجاد می‌کند و شکاف بین آحاد ملّت (شیعه و سنّی) را عمیق‌تر می‌کند.
8- مشارکت دادن آحاد ملّت از اقوام و مذاهب در نیروی انتظامی، سپاه و فرصت‌های اجرایی و شغل‌ها، زیرا با دورنگه‌داشتن، بستری مناسب برای عضوگیری توسط گروه‌ها، و جنبش‌های ضد نظام دامن زده می‌شود.
9- لزوم توجه به دشمن اصلی و حقیقی: حمایت کشورهای کفر و معاند نظام از بعضی کشورها مقطعی است. و برای از پای درآوردن تک‌تک نظام‌های منطقه یکی بعد از دیگری است؛ تا زمانی که خیال اسرائیل راحت شود، آمریکا هیچ زمانی دشمنی خود را با کشورهای اسلامی نه فراموش کرده نه می‌تواند از آن دست بکشد.
لذا دولت‌های منطقه قبل از اینکه ابتکار عمل را به دست آمریکا و روسیه بدهند یا به فکر جلب حمایت آنان باشند لازم است به فکر مشارکت دادن و اعطای حقوق اقوام و مذاهب باشند!
10- پرهیز از بی‌توجهی به مطالبات اقوام و مذاهب: نفوذ سیاست عدم توجه به درخواست اقوام و مذاهب در مراکز تصمیم‌گیری، تا براثر گذر زمان آن مطالبات فراموش شود؛ روند نامطلوبی است. خصوصاً که تاریخ گواه است مطالبات فراموش نشده و گسل بین ملت و دولت را عمیق‌تر می‌کند.
11- پرهیز از ایجاد دشمنی و تحریک احساسات مذهبی علیه مذاهب دیگر: هرچند که این اقدامات در کوتاه‌مدت ممکن است به‌ظاهر برای بعضی مفید و در راستای خدمت به یک مذهب یا یک قوم باشد اما در دراز‌مدت موجب آسیب می‌شود.
12- جلوگیری از بستر تکفیر بی‌مورد و بی‌محابا و بدون رعایت اصول و مقاصد شریعت.
13- پرهیز از تمسک به حوادث تاریخی نادرست و مطرح کردن آن.
14- احترام به حقوق آحاد ملت فارغ از قوم و مذهب.
15- اجازه دادن به پیروان مذاهب برای انجام شعائر مذهبی خود: باید به مذاهب موجود در کشور اجازه داده شود تا به ادای شعائر مذهبی خود در چهارچوب قانون کشور بپردازند.
16- واکنش علما به عملکرد غلط و افراطی بعضی سازمان‌ها: ضعیف عمل کردن علما، فقها و مراجع مذاهب در تفهیم و تشویق مردم به رعایت حقوق مذهبی، مذاهب دیگر و سکوت آنان در قبال افراطی‌گری بعضی از نهادها سازمان‌ها و اعمال سلیقه‌شان درست نیست.
17- توزیع عادلانه اعتبارات و زمینه‌سازی برای مشارکت فعال همه مردم: باید جو آزاد کسب‌وکار، برای تمام افرادی که دل درگرو خدمت به کشور و ملت دارند؛ فراهم شود و اعتبارات به صورت عادلانه توزیع شود.
18- احساس مسئولیت تمام مردم و مسئولین در قبال امنیت و آسایش: همه اعم از ارکان نظام، وزرا، مدیران، قانون‌گذاران، قضات و محاکم قضایی، نیروهای انتظامی و امنیتی، سیاست‌مداران، فقها و علمای کرام، وعاظ، ناصحان و مربیان تربیتی کشور بدون استثنا باید احساس مسئولیت داشته باشند.
برای تهیه این محصول می توانید با دفتر پژوهش نامه به شماره 02532910663 تماس حاصل نمایید
