دکتر برقعی در این مصاحبه، سخنان خود درباره آسیب های آموزش زبان در کشور را با دو مقدمه آغاز کرد. نخست آن که آموزش زبان خارجه همه ابعاد جامعه (اقتصادی، سیاسی، فرهنگی) تحت تاثیر قرار می دهد و از این رو باید به امپریالیسم زبانی توجه کرد. دوم آن که این مشکل تنها منحصر به ما نبوده و سایر کشورها نیز با آن درگیرند.
مدرس و پژوهشگر زبان شناسي و علوم ديني، انحصار آموزش زبانِ کشور به انگلیسی و همچنین نحوه آموزش زبان را آسیب زا دانسته و معتقد است زمانی که آموزش رسمی تجهیز و تقویت گردند و زبانهای مختلف – البته به حسب نیاز – در این مراکز رسمی تدریس شوند دیگر جامعه روی به آموزش غیررسمی نمی آورد. به این ترتیب می توان نظارت کافی داشته و آسیبهای موجود را رفع نمود.
از منظر وی تجهیز و تقویت مراکز رسمی علاوه بر کتب و محتوای درست و اصولی، نیازمند تربیت اساتید به روز و آشنا با متدهای جدید نیز می باشد در حالی که اکثریت اساتید موجود در آموزش و پرورش با روش سنتی کار می کنند که ضعف بزرگی به شمار می آید.
دکتر برقعی بومی سازی را به این معنا که روش شناسی زبان از مباحث اسلامی استخراج گردد را اشتباه دانسته و قائل است بومی سازی یعنی آن که فرهنگ و سبک زندگی ما در فرم و محتوای آموزش زبان وارد شود نه اینکه صرفاً نام افراد اسلامی و ایرانی باشد. زیرا درست است که در یادگیری زبان باید فرهنگ غرب را شناخت اما لزومی ندارد که فرد غربی گردد. ایشان برای تأمین مبانی نظری درباره بومی سازی آموزش زبان معتقد است که باید کرسی هایی در حوزه زبانشناسی و آموزش زبان در حوزه های علمیه یا دانشگاه ها برگزار گردد تا نظریه های مختلف در این حوزه علوم انسانی به دست آید. البته برخی کشورهای دیگر همچون هنگ کنگ بومی سازی را انجام دادند گرچه ممکن است اهدافشان با ما متفاوت باشد اما می توان به عنوان گونه ای از بومی سازی مورد توجه و تحقیق قرار داد.
دکتر برقعی راهکارهایی در جهت بومی سازی نظام آموزش زبان بیان داشتند که اهم آن چنین است:
- آموزش رسمی کارآمد شود تا گسترش اقبال به آموزش غیر رسمی با نظارت اندک، محدود شود.
- اساتید مراکز آموزش رسمی با آموزش های ضمن خدمت، تقویت شوند، تا با اعمال شیوه سنتی، مانع کارآمدی کتب جدید نشوند.
- با رونق دادن به نظریه پردازی ها، مبانی تدوین متون آموزشی بومی را تدوین نماییم.
- برای کوتاه مدت باید با تشکیل تیم متخصص، متونی تدوین شوند که با فرهنگ ملی ما تعارض نداشته باشند.
- برای میان مدت، کتبی تهیه شود که به صورت نرم، فرهنگ ملی ما را در بر داشته باشد. مثل آنکه قهرمان قصه، مولفه فرهنگی مطلوب خودمان را داشته باشد.
- زبان های خارجی غیر از زبان انگلیسی، رونق داده شود.
- نظارت بر مراکز آموزش غیر رسمی، تخصصی، علمی و حداکثری شود. و مشوق هایی نیز برای آنان که مطابق معیارها عمل می کنند، در نظر گرفته شود.
- مدرسانی با متد جدید و براساس نیازهای خودمان ترتبیت کنیم زیرا بدون مدرس خوب نمی توان کاری صورت داد.
- ضوابط صدور مجوز اصلاح و منطقی شود.
- بعد از اصلاح ساختار صدور مجوز، همکاریهای مشترک میان آموزشگاه های آزاد و مدارس ایجاد شود که با این کار می توان بسیاری از مشکلات در این حوزه را حل نمود.
- رسانه نیز در برنامه های خود در این زمینه فرهنگ سازی کرده و مردم را به سمت آموزشگاه های مورد تأیید سوق دهد.
متن کامل این مصاحبه در پژوهشنامه افق مکث منتشر خواهد شد.
